CTU Literary Circle

Ang Mga Pangarap ni Fredo

Posted by Jayson - 0 comments


By: Jayson Patalinghug
email: king_sky92@yahoo.com
------------------------------------------------------
May mga kasama tayo sa simbahan na natatakot harapin ang kanilang pagkatao. Natatakot na di matanggap ng lipunan at ng simbahang naging alipin ng doctrina at baluktot na paniniwala.

Ano nga ba ang responsibilidad natin bilang mga Kristyano? Sinasara ba natin ang ating pang-unawa sa mga taong hinahanap ang kanilang sarili? o Iniintindi natin sila at ginagabayan upang matutunan nilang tanggapin ang sariling pagkatao at maglingkod sa Diyos na walang pag kukunwari?
--------------------------------------------------------
Tumulo ang aking luha habang hawak hawak ko ang isang diary na naglalaman ng isang masakit na katotohonan, ang pagpatay ko sa sarili kong anak.

Ika labing siyam na kaarawan niya noon ng di namin maintindihan ang kilos niya, balisa siya at para bang may bumabagabag. Hindi kami sanay na ganoon ang kinikilos ng aming bunso sapagkat napaka masayahing bata ni Fredo. Nag aaral siya ng kursong theology sa Christian Foundation of Cebu. Bata pa lamang siya ay kaagapay na namin silang dalawa ng kuya Jason niya sa simbahan. Pastor kasi ang aking asawa at ako naman ang nangangasiwa sa women’s ministry. Ang panganay kong anak na si Jason ang siyang nangangasiwa sa music ministry, maganda kasi ang boses nito at magaling pang tumugtog ng gitara at piano. Si Fredo naman ay nasa children’s ministry, nagtuturo siya ng Sunday school sa mga bata. Kumakanta din siya kasama ng kuya Jason niya tuwing Sunday service. Magkasundong magkasundo silang dalawa sa lahat ng bagay at lagi silang masaya. Sinusuportahan ni Jason ang kapatid kahit bat hindi sila magkatulad na mahilig sa sports. Mas gusto kasi ni Fredo ang magsulat kesa maglaro.

“Fredo anak..halika labas ka na diyan, handa na ang mesa. Ikaw nalang hinihintay” anyaya ko sa kanya habang kinakatok ko ng marahan ang kanyang pintuan.

“Ma susunod na ako..magbibihis lang ako saglit” tugon naman niya.

“Oh sige anak, bilisan mo ha at may supresa kami sa iyo” sabi ko habang pababa na ako patungong sala kung saan nandun ang buong pamilya. May surpresa kasi kami para kay Fredo, binili namin siya ng bagong Amazon kindle “e-book reader”. Inorder pa yun ng papa niya sa America, matagal na nya kasing pangarap ang gadget na yun.

Tatlumpong minuto pa ang nagdaan at di pa rin siya lumabas. Pinuntahan na siya ng kuya niya sa kwarto at ilang minuto lang ay lumabas na sila. Bagong paligo si Fredo at nakabihis, suot nya ang polo shirt na regalo ko sa kanya nung pasko ko at nga rolex na relo na bigay naman ng papa niya nung nakaraang kaarawan niya.

“Happy Birthday!” sabayang bati namin sa kanya habang pababa sila ni Jason ng hagdanan. Ngumiti lang siya at tumingin sa amin.. walang imik.

“Oh, bakit naman parang malungkot ang aking bunso?” tanong ng papa nya.

“Di naman po, medyo napagod lang ako kanina sa school.” Tugon niya sabay bitaw ng pilit na ngiti.

“Oh siya wag ka nang malungkot at heto may regalo kami sayo!” sabay abot ng ama sa isang box na nakabalot sa pulang papel.

“Buksan mo agad anak at sigurado akong matutuwa ka nyan.” Sabi ko na sabik makita ang reaksyon niya.

Binuksan ni Fredo ang kahon at lumiwanag ang kanyang mukha sa nakita “Wow! Amazon kindle! Para sa akin po eto?” masayang tanong ni Fredo sa amin.

“syempre! Di ba last year mo pa gustong magkaroon ng ganyan?” sagot ng ama.

“salamat po pa, ma!” lumapit siya sa amin at niyakap niya kami nga mahigpit. Ewan ko bah parang kakaiba ang yakap niyang iyon. Puno ng damdamin, iba sa karaniwan niyang yakap sa amin. Marahil dala ng matinding kagalakan.

“ehem ehem...magseselos na ako nyan kapag di mo bubuksan itong regalo ko sayo” sambit ni Jason na may tonong pagtatampo..pero syempre paglalambing lang iyon...malambing kasi si Jason sa bunso niya.

“ah kuya, may regalo ka rin para sa akin?” tanong ni Fredo na nakangisi.

“syempre, kelan ba ako walang regalo sa birthday mo ha?” sagot naman nitong medyo pasigaw, pero nakangiti pa rin.

“Oh hala sige, buksan mo na rin regalo ng kuya mo at baka magtampo pa iyan” sabi ko kay Fredo. Agad nya namang kinuha ang regalo ng kuya at binuksan. Isang Diary na kulay blue at sa loob may naksulat:

“Pasa sa utol kong makata..isulat mo dito ang mga pangarap mo.
-kuya Jason-“

Walang imik si Fredo ngunit mamasa masa na ang mga mata nito at yumakap sa kapatid. Yumakap na rin kami sa kanila at nag Family hug. Ang saya namin nung gabing iyon.

“Ano di pa ba tayo kakain?” tanong ko sa kanilang nakangiti.

“Oo nga pala gutom na ako sa kahihintay nitong makata kong kapatid, tara kain na tayo!” sabay tawa at nag akbayan na ang magkapatid patungong hapag kainan.

Nang nasa hapag na kami, nagdasal muna ang asawa ko bago namin pinagsaluhan ang masarap na pochero, lechon kawali at pancit na hinanda ko. Paborito kasi yun ng mga anak namin. Syempre may birthday cake din.

Masaya kaming nag kukwentuhan habang kumakain ng bigla na lamang tumahimik si Fredo.
“Anak, ano ba problema at natahimik ka ata nang bigla?” tanong ko sa kanya. Di siya sumagot, patuloy lang sa pagkain. Ilang minuto nagtanong siya.

“Ma, pa.. may itatanong ako sa inyo sana po wag kayong magagalit.” Malumanay nyang tan
ong sa amin.

“tol, parang seryoso ka ata dyan ah... nakabuntis ka ba?” sabay ngisi ng kapatid.

“Eh di pakasalan! Ano bang problema dun? Lalaki ka anak at natural lamang na may ma inlove sa iyong babae.” Sambat naman ng ama.

“Diyos ko! Ano ba yang pinagsasabi ninyo? Tandaan nyong hindi kagustuhan ng panginoon ang mga bagay na iyan.” Sabat ko naman sa usapan.

“Eh kaya nga pakasalan eh para di na maging imorral! At least sigurado tayong di bakla ang anak natin.” Pangising biro ng ama.

“Sabagay, may punto kayo. Wala yata akong anak na bakla!” sagot ko naman. “Oh anak ano ba yang tanong mo? Wag mo na kaming intindihin, biro lang iyon pero sana di ganun ang tanong mo..joke! ehehe” pabiro ko namang tanong kay Fredo.

Tumahimik lang ito at binitiwan ang isang pilit na ngiti. “ah wala po ma..itatanong ko lang sana kung...(tahimik)...kung pwede na akong maunang matulog. Nahihilo po kasi ako eh. Mahinang sabi ni Fredo.

“May sakit ka anak? Uminom ka ng gamot bago ka pumasok sa kwarto at matulog” sabi ko naman.
“Di na po, pagod lang ako... ipapahinga ko lang ito. Basta ma, pa, kuya.. tandaan nyo mahal na mahal ko kayo at masaya ako sa kaarawan kong ito.” Tumayo siya at isa isa kaming niyakap at hinagkan sa pisngi.

Ewan ko ba...kakaiba talaga ang mga yakap niyang iyon pero di ko nalang inintindi. Umakyat na siya sa kwarto pagktapos kumain. Si Jason naman at ang ama niya ay nag videoke muna sa sala habang nililigpit ko ang aming kinainan.

Kinaumagahan, ginising ko si Fredo kasi parang nasarapan sa tulog at maleleyt pa ata. Kumatok ako ng kumatok ngunit walang tumugon. Mga sampung minuto na rin akong kumakatok kaya medyo kinabahan na ako.

“Pa...pa..pa! halika dalhin mo susi sa kwarto ni Fredo...baka may nangyari na sa kanya! Sumisigaw na ako sa pag alala....dali dali namang tumakbo paakyat ang asawa ko at si Jason. Bakas sa kanilang mukha ang matinding pag alala. Agad na binuksan namin ang kwarto at di ako halos makakilos sa aking nakita. Napako naman sa kinatayuan ang aking asawa at si Jason ay agad tumakbo palapit sa bankay na nakabitin sa kesame.

“Tol..tol..bakit? huhu...”umiiyak si Jason habang dali dali nyang pinutol ang lubid at inihiga ang kapatid sa kama. “tooooooollllllllll....huhuhuhuuhuhuhuhu

Di ko maintindihan ang aking naramdaman at parang sasabog ang aking dibdib. Dahan dahan akong lumapit sa walang buhay na katawan ng aking bunso. Umiiyak, di makapaniwala sa aking nakita. Nang papalapit na, humagulohol na ako ng iyak.. sumunod din ang aking asawa na parang batang umiiyak. Di ko maintindihan kung bakit nya iyon ginawa.

Sa ibabaw ng drawer niya nakalagay ang I-Pad na regalo namin sa kanya at katabi nun ang diary na regalo ng kanyang kuya. Tiningnan ko ang I-Pad, nkabukas iyon at may naka download na e-book. Tiningnan ko ang pamagat ng libro “Tol...I love You by Mike Juha” Isang libro tungkol sa pag-iibigan ng dalawang lalaki.  Binuksan ko ang diary at may nakasulat dito...

Sa mahal kong Pamilya,

            Wala na akong mahihiling pa sa Diyos dahil binigyan niya ako ng isang mabait at mapagmahal na magulang. Hayan pa ang kapatid kong sobrang mahal din ako. Gagawin ko ang lahat para lang mapasaya kayo at pangako kong di ko kayo madidisappoint. Ngunit ma at pa..may sekreto akong matagal ko nang tinatago sa inyo. Natatakot akong ma disapoint kayo sa akin  at baka ikahiya sa ibang tao. Alam kong di nyo matatanggap na may anak kayong lalaki din ang hanap. Di ko ginusto ang aking nararamdaman at matagal ko na rin itong nilabanan. Mahirap, masakit dahil di ko kayang ipakita ang totoong ako at di ko malayang magawa ang mga nais ko sapagkat nakatali ako sa prinisipyo ng ating relihiyon. Natatakot akong mapunta sa empyerno at ayaw ko rin na ako ang maging dahilan ng kaguluhan sa pamilya. Ma at pa, litong lito na po ako...marami akong katanungan ngunit wala akong mahanap na sagot, wala akong masabihan sa takot na layuan ako ng aking mga kaibigan. Hindi ko maintindihan ang sarili ko at nakikita kong di rin ninyo ako kayang maintindihan. Napakabigat ng aking mundo...lalo nat walang nakakaintidi sa akin...sobrang bigat na hindi ko na kaya...The world is too much for me to bear!
            Ma at Pa, pasensya na po at di ko na maipagpatuloy ang inyong mga pangarap sa akin. Pasensya na at di ako naging matatag...Sana po sa aking pagpanaw may mabubuksan na isipan at may mga katanungan na mabibigyan ng sagot.
Kuya Jason,
            Salamat sa diary kuya..ito ang pinaka magandang bagay na bigay mo sa akin. Dahil dito, naisulat ko ang aking mga pangarap. Sa mga sumusunod na pahina, isinulat ko ang aking likhang nobela. Iyan ang pangarap ko.
Ma, Pa at kuya, sana mapatawad nyo ako sa aking ginawang paglisan!


                                                            Nagmamahal,
                                                           Wilfred

Parang dinurog ang puso ko sa aking nabasa, tumulo ang aking luha habang hawak hawak ko ang isang diary na naglalaman ng isang masakit na katotohonan, ang pagpatay ko sa sarili kong anak.

Matagal ko nang napupuna na iba ang aking anak ngunit di ko ito pinansin. Tungkulin ko bilang isang ina na gabayan ang aking mga anak, ngunit nabigo ako. Wala ako sa mga panahong gustong ibuhos ng bunso ko ang sakit na nadarama niya. Wala ako upang upang gabayan siya sa kanyang pinagdaraanan. Napahagulhol nalang ako at parang mawalan na ako ng lakas.

Si Jason naman ay sobrang hinagpis ang nadama. Sinisi ang sarili dahil sa biro nito sa kapatid nung nakaraang gabi. Ngunit niyakap siya ng ama..

“wala kang kasalanan anak...kami ang may pagkukulang. Di namin kayo nagabayan ng mabuti.” Humaguhol na rin ang aking asawa... napuno ng kalungkutan ang aming bahay at parang nawalan na kami ng pag asa... Ngnunit naalala ko ang sabi ni Fredo, na sana sa kanyang paglisan may mga katanungan na mabibigyan ng kasagutan..hahanapin ko ang sagot at hindi ko hahayaang mangyari ang ganito sa natitira kong anak.
Read More …

Love Fiasco

Posted by Jayson - 0 comments

I’ve tried to think my past worthwhile for a month from which I have endeavoured my feeling of such hidden sensation accompanied by the force of nature to a man which seldom came up to be the stardom in my dreams. Yes,   it started with a dream in a place of emptiness knowing a man, getting to know his likes, dislikes, and etch. But all of those are just a misery to the reality of ending up to be as it is, as a dream.

            Is  it the indigenous thing that God gave me? A gift?

Yup, it was before. I think of it as a treasured worth with the little sensuality of getting over appreciation, attraction, and affection to the man I’ve been thinking as the one who redirected my ways. I couldn’t stop over him, can’t control myself the topsy-turvy that came across. Sometimes not. I thought of it. Taking part on which he acquainted the mere existence of the word inspiration in my life as I partake each challenges in joining contest, competition, writing tilts and rivalry in playing in games building up foundation of laurels for him. It wasn’t a joke and I admit that I was too obdurate at that time when I was an infant about what’s with love. But it didn’t stop in there. for  weeks, for days, for hours, for minutes, for every seconds. I always shook off my head and try to retain the enigmatic smile of a man that indeed costs me to pay the need of longing. But thinking of him makes me not into satisfaction.I ought to lay down one. With the phone on my hand, rolled it over trying to scroll and search for his name, John.  I tried to have ring on the next line as I pinpointed out from the keypad. Those rings were enough to question over from someone who keeps on banging over his phone. I found it practical as he answered me in the latter part few seconds after. I was bewildered never expecting that he would care about me. At the start, I felt over the mirth that was much. But I never did expect that at the midst of the conversation would bring me and go about the revelation of the true character and identity of the man whom I thought as one who’ve got the etiquettes well known on the way he acted. My mates were indeed right. “know him first.” But it was just by that time that I’ve known him after all that nerd I’ve got completely awakened through my nightmare, through the deepest sense of falling into him. A BIG MISTAKE!


            All the wonderful things burned out. The sweetness before turned to sour bitterly taste. All my positive thoughts about love vanished. It was though a termite that little engraves the pain of illusion. You’d  lose the control and your breaks seems no longer to function. All my life begun to intensified and evolved dilemmas. On the railroad came across in a predicament, in the diversion not knowing what to do. I can hardly deny the oppression. I saw him together with Ana, it keeps flashing on my mind like video clips. Just a little honesty of longing for features for  the feeling you’d know that wasn’t gone. It leaves the living scar deep hollow inside which associated with your every act. And you’d see people recognize every bit of change you’d undergo.
            As I’d cross the bridge nothing’s inside me but the truth that stands over, trying to recover beyond way of that falsified game. You can’t wait seeing yourself leaving that path with no prints left. But can long to hear the clear bounces of words outreached by people that seek to care every time you’d close your eyes ready to listen. Over and over again. You’d hear them whisper those piece of advice and their words seems to puff surrounding you and could claim to see their counsel. All their advices keeps on reminding me, slapping my face over stretching the emphasis on how stupid I am that begets to fool myself over a man that sniffs to drastically break my dawn of tomorrow. Before I’ve wished to take the risk that it would bring but what do I get? How many times I’ve worked things but out and let life resounds to spell its meaning. Let not yourself be drowned and betrayed that you are weak.

            Love hurts. It starts happily but ends up suddenly, badly. It is a sudden malfunction of the heart that weakens your brain. A damn thing, a big mistake you could only remember if you have surpassed within.
Read More …

Silong Sa Payong ng Panandaliang Pag-ibig

Posted by Jayson - 0 comments


Si Marco ay isang mabait at responsableng anak ganun din sa pagiging mag-aaral. Siya ay isang Roman Catholic. Ginagawa niya lahat kung ano ang iniuutos sa kanya ng mga nakatatanda lalo na kung para sa kabutihan. Ginagawa niya lahat ang kanyang mga assignment pati na rin ang kanyang mga proyekto. Ngunit hindi maipagkakaila ang kanyang pagiging “chickboy”. Kabe-break nga lang nya eh, may nililigawan agad. Si Janet naman ay isang mabuting mag-aaral pati sa bahay ay napakabuti niya sapagkat tumutulong siya sa mga gawaing bahay. Magaling siya sa klase. Ngunit sa kabila ng pagiging magaling, siya ay tahimik na babae na parang nahihiya palagi. Sila ay parehong nag-aaral sa magkatulad na unibersidad.

Isang umaga, pasukan na naman. Ang lakas ng ulan! Ang lakas pa ng hangin, parang may bagyo. Nagdadalawang-isip si Marco kung papasok ba siya gayong baka mabasa siya. Sira na kasi ang payong ng nanay niya. Ilang minuto pa, huminto ang buhos ng ulan kaya nagdesisyon siyang papasok na. Pagkatapos niyang magbihis, lumakad na siya papunta sa kalsada kung saan kadalasang dadaan ang mga pampasaherong jeep.

Sa kabilang dako naman, si Janet ay papunta na rin sa school. Naghihintay siyang may dumaan na jeep sa tapat ng kanilang bahay. Ilang minutong nakalipas, nang wala pa ring sasakyang dumaraan, bumuhos na naman ang ulan kaya kinuha niya ang payong sa kanyang bag.

Si Marco, habang nasa jeep na, ay nagpapasalamat pa dahil at least hindi pa siya naabutan ng ulan sa kahihintay ng sasakyan. Ilang kilometro mula sa kanyang pagsakay, naubusan ng gasolina ang jeep. Kung kaya napilitan ang mga pasaherong maghanap ng ibang masasakyan. Ngunit napakamailap ng jeep sa panahong iyon lalo na’t may ulan. May nakita siyang babaeng nakapayong sa lugar malapit sa jeep na sinakyan nila.

Naki-share siya pero bago siya naki-share, tinanong niya muna ang babae, “Pwede bang makisilong sa payong mo, Miss?” 

“OK,”sabi ng babae na noon ay si Janet.

Habang wala pang jeep na dumaraan, nanatili silang nakatayo’t nakasilong sa isang payong.

Biglang nagtanong si Marco kay Janet, “Ano nga palang pangalan mo, Miss?” Nabigla si Janet at saglit na kinabahan. Napatitig siya sa lalaki at naitanong sa sarili, “Ano ‘to interview?” 

“Miss?” sabi ni Marco.
“Ah, eh, Janet pala. Ikaw?” sagot ni Janet.
“I’m Marco Arquinas,” tugon ni Marco.

Ilang saglit pa, may dumaan na jeep kaya sumakay na sila agad. Sa loob ng jeepay magakatabi silang umupo. Natanong ni Marco kay Janet, “Ah, Miss, sa’n ka nga ba nag-aaral?” Hindi niya kasi alam kung saan ito nag-aaral dahil hindi ito nakasuot ng uniporme. “Ahm, dyan lang sa unahan, ‘yang sikat na paaralan dyan.” Sagot ni Janet.

“Ah, ganun ba? OK,” sagot ni Marco.
                                                                                                                                               
Pinagmasdan ni Marco si Janet habang si Janet ay nakatingin sa unahan ng jeep. Naiisip ni Marco, “Ang ganda n’ya, parang gusto ko na siya.”  Ilang minuto ay nagpara na si Janet dahil umabot na siya sa kanyang patutunguhan, sa school. Nagulat siya bigla nang pagbaba niya ng jeep, bumaba rin si Marco. Dun lang niya nalaman na schoolmates pala sila.

Pagpasok nila sa loob ng school, hinarangan sila ng security guard at tinanong kung nasa’n ang kanilang uniporme. “Nabasa ‘yung uniporme ko kahapon, guardeh,” sagot ni Marco. “At sa’yo, Miss? Ang ganda mo pa nga naman!” tanong ngguard. Sumagot si Janet, “Hindi pa kasi ako nakapagpatahi ng uniporme ko eh,sorry po!”  Binalaan sila ng guard na kung sa susunod na makita n’yang hindi sila mag-uuniporme ay hindi talaga sila papapasukin. Sumang-ayon naman ang dalawa. Nagpunta agad sila sa kani-kanilang klase.


Pagdating ni Janet sa kanilang classroom, wala lahat ang mga kaklase niya at pagsulyap niya sa pisara nila, may nakasulat na: “All Classes are Suspended! Classes Will Resume Tomorrow”. Kaya bumaba siya mula sa school building at napaupo sa may plant box.

Habang papunta pa lang si Marco sa classroom nila, nakasalubong niya ang mga kaklase niya sabay sabing, “Walang klase ngayon ‘tol.”
“Talaga?” tanong ni Marco.
“Oo nga ‘tol, kaya pauwi na kami eh. Sige, mauna na kami.”

Kaya bumalik siya sa kanyang dinaanan pababa ng school building. Pagdating niya sa baba, napansin niya si Janet na nakaupo sa may plant box nang mag-isa lang kaya pinuntahan niya sabay tawag sa ngalang, “Janet!”. Napalingon bigla si Janet. Paglingon ni Janet, lalong nahumaling si Marco sa ganda ng babae lalo na sa malambot at magandang buhok na lalong nagpapaganda nito.


Nagtaka si Janet kung bakit parang natulala si Marco paglingon niya. Nasambit niyang, “Marco?”.  Natauhan agad si Marco, “Bakit?”

“Ba’t parang natulala ka dyan?” tanong ni Janet.

“Ahh, wala, wala ‘yun!” tugon ni Marco.

Pagkatapos ay biglang nagyaya si Marco kay Janet, “Pwede ba tayong mamasyal? Wala namang klase eh.”

“Talaga? Baka magalit girlfriend mo n’yan,” ni Janet sabay tawa.

“Wala na akong girlfriend ngayon. OK lang ba?” tanong ni Marco.

“Sa susunod na lang siguro may ulan kasi..,” sagot ni Janet. Pinilit siya ni Marco, “Sige na...ngayon lang naman eh. May payong ka naman eh.”  “O, sige na nga,” mula ni Janet.

Ganun na nga ang nangyari. Namasyal sila sa iba’t ibang mall at kumain pa sa isang restaurant. Habang kumakain, natanong ni Janet kung bakit sila kumain sarestaurant eh OK lang naman sa kanya na sa karenderya lang sila kakain. Ang mas masaya pa dun, si Marco ang gumastos. Nahiya si Janet.

Habang nag-uusap, biglang nagtanong si Janet, “Bakit nga pala ang bait mo sa’kin? Ngayon pa nga lang tayo nagkakilala eh ang gaan na ng loob mo sa akin.”

“Sa totoo lang,(tugon ni Marco) frankly speaking, gusto kita. I love you! Nagkakulay ang mundo ko nang dahil sa kagandahan mo.”

“Charrrrr....!!!” ani Janet.

“Nagsasabi ako ng totoo, cross my heart, hope to die!!! I really love you, Janet!” sabi ni Marco.

“Pero...” sagot ni Janet.

“Sige na, do you also love me? Hindi ko naman minamadali ‘yung sagot mo eh,” ni Marco na parang nagmamakaawa.

Pinag-isipan ni Janet kung ano ang isasagot niya. Isa kasi siyang Bible Baptist. Hindi pa niya ito nasabi kay Marco pati ang dahilan. Pero pagkaraan ng 15minutes, sinagot niya si Marco. Ayaw niya kasing masaktan ang lalaki. Masayang-masaya si Marco sa oras na iyon at nagyaya ulit na pumunta sa pinakamagandang tanawin sa malapit na lugar. Sang-ayon lang si Janet. Hanggang dumating ang alas 7 ng gabi. Nagyaya nang umuwi si Janet ngunit ayaw pang umuwi ni Marco. Gusto pa niyang i-celebrate ang sandaling sinagot siya ni Janet. Parang nakonsensya si Janet sa ginawa niya. Napag-isip-isip niyang parang pinaglalaruan lang niya si Marco. Bumuhos bigla ulit ‘yung ulan. Kinuha ni Janet ang payong niya at sumilong sila.

Nagyaya ulit si Marco na pupunta sila sa kanilang bahay upang makilala ng kanyang ina ang babaeng mahal niya, “Tayo na, punta na tayo sa’min.”  Hindi gumalaw o kumibo man lang si Janet. “Netz, tayo na...” ulit ni Marco. Nakatitig lang si Janet kay Marco kaya natanong ni Marco, “Ano’ng problema? May nasabi ba akong mali? May nagawa ba akong masama?”  Lumuha ang mga mata ni Janet sabay sabing, “I’m very, very sorry Marc. Sana maintindihan mo...”

“Ang alin?” H’wag kang magbiro Netz,” tanong ni Marco.

“Totoo Marc, sorry talaga. Hindi ako para sa’yo. Gusto ko nang putulin ang ating relasyon...”ni Janet habang patuloy sa pag-iyak.

“Bakit nga?!” galit na tanong ni Marco.

“Isa kasi akong Bible Baptist,” ni Janet na nanatiling umiiyak.

“Eh, ano naman kung ganun?” tanong ni Marco.

Ipinaliwanag ni Janet kay Marco na hindi gusto ng mga magulang niya na magkaboyfriend ang kanilang anak sa lalaking iba ang relihiyon. “Sorry Marc, but I love my parents more than I love you. Ayokong suwayin ang kanilang sinabi sapagkat sila ang nagpalaki sa akin. Sorry talaga,” ni Janet sabay iwan para umuwi.

Naiwan si Marco sa gitna ng bumubuhos na ulan na puno ng galit at puot sa sariling kagagawan. Hindi kasi niya inisip bago ginawa ang isang bagay kaya siya rin ang talo sa huli.....!

-wakas-
Read More …

Labels